Maria Ulatowska "Sosnowe dziedzictwo"

Maria Ulatowska
"Sosnowe dziedzictwo"
296 stron

Anna Towiańska niespodziewanie staje się spadkobierczynią posiadłości "Sosnówka" w Towianach. W Warszawie nic jej nie trzyma - rodzice nie żyją, z mężem się rozwiodła, a pracować jako korektorka w wydawnictwie może gdziekolwiek. Postanawia pojechać i sprawdzić co też jej los w spadku pozostawił. Tak oto trafia do maleńkiej miejscowości i poznaje niesamowitych ludzi, którzy ze zrujnowanego dworku pomagają jej stworzyć ciepły dom.

O ile historia "dziedziczki" jest mocno bajkowa, mnie spodobał się o dziwo wątek wojenny - dowiadujemy się w jaki sposób Towiany znalazły się w rękach Anny. Jest to przejmująca historia rodziców - zarówno biologicznych jak i tych przysposobionych - którzy dla dziecka są w stanie zrobić wszystko. Jest też tajemniczy sejf, do którego zaginął przed laty klucz. Ale przede wszystkim to opowieść pełna miłości.

Maria Ulatowska

Historia nie powala, jest przyjemna i czyta się szybko. Jak dla mnie troszkę za słodka i pomysł już nie taki nowy. Irytowały zbyt liczne jak dla mnie zdrobnienia (chyba dlatego, że sama miałam okres ich nadużywania i ciężko mi się było tego nawyku oduczyć) i przedziwna maniera robienia z ludzi przyjaciół już pod czas drugiego spotkania. Dla mnie przyjaźń to mimo wszystko długi proces, a nie efekt wypicia 2 kaw i zjedzenia ciacha razem. Może i tak można :).

Maria Ulatowska zadebiutowała tą powieścią. I jako debiut muszę przyznać całkiem miła pozycja. Sama autorka to z wykształcenia prawnik specjalizujący się w prawie dewizowym. Pisać zaczęła na emeryturze - świetny pomysł na nową drogę życia! Z tego co się orientuję książek po "Sosnowym dziedzictwie" napisała już parę, łącznie z kontynuacją historii bohaterów poznanych w Towianach. A że styl przyjemny i ogólne wrażenie pozostało dobre, jestem pewna, że sięgnę po kolejne książki pani Marii.

Wyzwania: Polacy nie gęsi..., Przeczytam tyle ile mam wzrostu.