Rani Manicka "Matka ryżu"

Rani Manicka
"Matka ryżu"
480 stron

Niezależnie od tego gdzie się urodziłeś, niezależnie od tego gdzie przyszło ci zamieszkać, niezależnie od tego co dzieje się dookoła  - każdy zasługuje na szczęście. Jednak zdawać się może, że dla niektórych osiągnięcie go jest zupełnie niemożliwe. Są jednak takie osoby, które na przekór losowi chwytają życie we własne ręce i sami kreują szczęście, a przynajmniej tak się im wydaje.

Lakszmi poznajemy gdy w wieku 14 lat zostaje wyswatana i wydana za mąż za wdowca. Ma być wspaniały dom i luksusy, jest wyłącznie sprytny wybieg swatki - Lakszmi ląduje w biedzie z dala od domu z człowiekiem, na którym tak gardzi, że zdaje się gorzej być nie może. Dziewczyna jednak dumnie podnosi głowę i postanawia stawić czoło przeciwnościom losu. Jej marzeniem jest zostać żoną doskonałą, a z czasem i wspaniałą matką.

Sagę rodzinną poznajemy z perspektywy samej Lakszmi, ale także jej dzieci, a z czasem i wnuków. Nie mogę się otrząsnąć z wrażenia, że ludzie mogą tak żyć - bez miłości, bez czułości, w strachu nie tylko przed innymi, ale przed tym co drzemie w nich samych. To bolesne studium próbowania i pasmo wielkich niepowodzeń.

Rani Manicka

"Matka ryżu" to bardzo ciężka lektura. Ukazuje losy rodziny na przestrzeni wielu lat, rodziny której członkowie nigdy nie zaznali szczęścia choć każdy z nich niewątpliwie próbował je pochwycić. To także historia okrutnej okupacji japońskiej na Malajach i zmian jakie zaszły w ludziach po wojnie. W końcu to opowieść o tym jak ważne dla ludzi są więzy krwi. Mimo tak wielu trudnych tematów poruszonych w książce, nie mogę się nadziwić że zostało to wszystko opisanie tak niezwykle poetyckim językiem. Obrazy jak żywe przewijają się przez moją głowę, niezliczona ilość intensywnych barw i zapachów są jak na wyciągnięcie ręki. I myślę sobie, że takie historie nie są zmyślone, one się niestety naprawdę przytrafiają, lecz dzięki pięknemu językowi w jakim zostały stworzone sprawiają wrażenie baśni, takiej złej, ale przecież to tylko baśń...

Rani Manicka urodziła się i wychowała w Malezji. Ukończyła tam też studia na uniwersytecie z dyplomem z zarządzania businessem w ręce. Do napisania "Matki ryżu" zainspirowały ją dzieje własnej rodziny wywodzącej się ze Sri Lanki. Dziś mieszka w angielskim hrabstwie Surrey.

 

Tytuł nawiązuje do najstarszej z azjatyckich bogiń, która ma zapewnić rodzinie powodzenie i dostatek. Tak właśnie postrzegają nestorkę rodu po latach dzieci i wnuki - jako kobietę niezwykle dzielną, przedsiębiorczą i gotową na wszystko, by ocalić najbliższych. Choć ciężko mi było przez książkę przebrnąć, postanowiłam ją dokończyć. W obliczu takich pokładów smutku i tragedii moje życie jawi się również jak baśń, ale piękna i z cudownym zakończeniem.

Wyzwania: Book-Trotter, Grunt to okładka, Czytam opasłe tomiska, Przeczytam tyle ile mam wzrostu.